Narodowy Dzień Pamięci Żołnierzy Wyklętych
„Dzień 1 marca ustanawia się Narodowym Dniem Pamięci Żołnierzy Wyklętych”- tak stanowi art.1. ustawy z dnia 3 lutego 2011 roku. Ustawa uchwalona przez sejm RP mówi: „W hołdzie Żołnierzom Wyklętym – bohaterom antykomunistycznego podziemia, którzy w obronie niepodległego bytu Państwa Polskiego, walcząc o prawo do samostanowienia i urzeczywistnienia dążeń demokratycznych społeczeństwa polskiego, z bronią w ręku, jak i w inny sposób przeciwstawiali się sowieckiej agresji i narzuconemu siłą reżimowi komunistycznemu…”. [zobacz film]
W ramach obchodów Narodowego Dnia Pamięci Żołnierzy Wyklętych przeprowadzamy zajęcia przybliżające tamten czas i sylwetki Wyklętych. Zapraszamy do zapoznania się z fragmentami pracy konkursowej uczennicy 3c, Małgorzaty Sochackiej, która popularyzuje postać jednego z Nich. EB
Rotmistrz Witold Pilecki - Bohater Niezwyciężony
Witold Pilecki urodził się 13 maja 1901 roku w Ołońcu w Rosji. Pochodził z rodziny szlacheckiej, której herbem była Leliwa. Ojcem Witolda był Julian Pilecki – pracownik Instytutu Leśnego. Poślubił on Ludwikę Osiecimską i zamieszkali razem w Ołońcu. Tam na świat przyszła piątka dzieci: Józef, który zmarł po pięciu latach, Wanda, Witold, Jerzy i Maria. Ich dziadkiem był Józef Pilecki, aresztowany i zesłany na Syberię za udział w powstaniu styczniowym.
W 1910 roku cała rodzina przeniosła się do Wilna, gdzie Witold chodził do szkoły handlowej, a w 1914 roku zapisał się do harcerstwa. Był drużynowym VIII drużyny im. Adama Mickiewicza w Wilnie. W 1921 roku zdał maturę.
Służył w Wojsku Polskim w latach 1918-1921 podczas wojny z bolszewikami. 5 Sierpnia 1920 roku wstąpił do 211 Pułku Ułanów i walczył w Bitwie Warszawskiej. W 1922 roku zaczął studiować na Uniwersytecie Poznańskim na Wydziale Rolnym. Podjął również studia na Uniwersytecie imienia Stefana Batorego jako słuchacz Wydziału Sztuk Pięknych. Do dziś w kościele parafialnym w Krupie wiszą dwa dzieła Witolda Pileckiego.
W latach XX Pilecki z Marią Ostrowską osiedlili się w Sukurczu niedaleko Lidy, gdzie wychowały się ich dzieci: Andrzej i Zofia.
W sierpniu 1939 roku został zmobilizowany do wojska. Walczył w kampanii wrześniowej jako dowódca plutonu w szwadronie kawalerii 19 Dywizji Piechoty Armii Prusy, następnie w 41 Dywizji Piechoty. 17 października 1939 roku rozwiązał swój pluton i przeszedł do konspiracji. Został jednym z założycieli powołanej 9 Listopada 1939 roku konspiracyjnej organizacji Tajnej Armii Polskiej pod dowództwem majora Jana Włodarkiewicza. Na początku 1940 roku TAP stworzyło dla Pileckiego fałszywe dokumenty jako Tomasza Serafińskiego, mieszkańca Krakowa. Dzięki temu mógł dostać się do obozu koncentracyjnego by skontaktować się z uwięzionymi, zebrać informacje i zorganizować ruch oporu by potem móc wyzwolić aresztowanych członków organizacji.
Szansa na realizację planu nastąpiła między godziną 7:00 a 9:00, 19 Września 1940 roku, kiedy Niemcy na terenie Warszawy zorganizowali łapankę na roboty do Niemiec. Został aresztowany w mieszkaniu swojej kuzynki Eleonory Ostrowskiej. Do obozu trafił w nocy z 21 na 22 Września 1940 roku jako więzień nr 4859. Zorganizował tam siatkę nazwaną Związkiem Organizacji Wojskowej. Działała ona w systemie piątek. Górne piątki – najbardziej zbliżone do Pileckiego – tworzyli ludzie zaufani. Zgodnie z relacją Pileckiego: „Każda z tych „piątek” nie wiedziała nic o „piątkach” innych i sądząc, że jest jedynym szczytem organizacji, rozwijała się samodzielnie, rozgałęziając się tak daleko, jak ją sumą energii i zdolności jej członków plus zdolności kolegów stojących na szczeblach niższych, a przez „piątkę” stale dobudowywanych, naprzód wypychały.”
Witold Pilecki zaczął pisać sprawozdania zwane „Raportami Pileckiego”, w których pisał o ludobójstwie w Auschwitz. W nocy z 26 na 27 Kwietnia 1943 roku Pilecki z dwoma innymi więźniami uciekli z obozu. Dotarli do Nowego Wiśnicza, gdzie Witold odnalazł prawdziwego Tomasza Serafińskiego. Tam skontaktował się z dowódcami AK i przedstawił im plan ataku na obóz w Oświęcimiu. 11 Listopada 1943 roku został awansowany do stopnia rotmistrza.
Został aresztowany 8 Maja 1947 roku. W areszcie był torturowany przez jednego z najokrutniejszych śledczych Eugeniusza Chimczaka. Zarzutów było mnóstwo. 15 Marca 1948 roku rotmistrz został skazany na karę śmierci. 25 Maja dokonano wyroku poprzez strzał w tył głowy. Wykonawcą wyroku był Piotr Śmietański, zwany Katem z Mokotowa. Został pochowany w Kwaterze na Łączce, gdzie potajemnie chowano ofiary UB.
Małgorzata Sochacka
