Poetry is my language. Relacja uczestników warsztatów
Zajmuję miejsce. Prowadzący Daniel Malchar, aktor z Teatru Słowackiego, entuzjastycznie, z właściwą aktorom charyzmą, zaczyna spotkanie autoprezentacją. Po zapoznaniu się, zaczęliśmy żarliwą dyskusję, podczas której blask humanistycznej wiedzy oślepił me oczy, lecz rozświetlił każdy zakątek duszy i prowadził, niczym echolokacja owładnięte wieczną ciemnością nietoperze.
Jak wielkie było moje zdziwienie, gdy zakomunikowano koniec spotkania. Choć trwało dwie godziny, to nie byłoby przesadą stwierdzić, że poczucie czasoprzestrzeni zostało tam zachwiane. Przysiąc bym mogła, że czas ten upłynął szybko, niczym mgnienie oka.
Kończąc monolog, mogę stwierdzic jedno: to ma sens.
Relacja Gabrieli Mazurek i Macieja Słowika z II b. Czytaj więcej...
W chwili, gdy dowiedziałam się o projekcie "Słowo w słowo. Poerty is my leanguage", środa 15.11 stała się obiektem mojej nieposkromionej ciekawości. Pełna byłam poniekąd sprzecznych ze sobą emocji, raz niepokój uderzał niczym pioruny gromowładnego Zeusa, a innym razem odurzająca euforia otulała mnie niczym aksamitna suknia oplatająca ciało Afrodyty i pchnęła w kierunku, usytuowanego nad brzegiem lśniącej w blasku księżyca Wisły, Domu Kultury. Zajmuję miejsce. Prowadzący Daniel Malchar, aktor z Teatru Słowackiego, entuzjastycznie, z właściwą aktorom charyzmą, zaczyna spotkanie autoprezentacją. Po zapoznaniu się, zaczęliśmy żarliwą dyskusję, podczas której blask humanistycznej wiedzy oślepił me oczy, lecz rozświetlił każdy zakątek duszy i prowadził, niczym echolokacja owładnięte wieczną ciemnością nietoperze.
Jak wielkie było moje zdziwienie, gdy zakomunikowano koniec spotkania. Choć trwało dwie godziny, to nie byłoby przesadą stwierdzić, że poczucie czasoprzestrzeni zostało tam zachwiane. Przysiąc bym mogła, że czas ten upłynął szybko, niczym mgnienie oka.
Kończąc monolog, mogę stwierdzic jedno: to ma sens.
Jak wielkie było moje zdziwienie, gdy zakomunikowano koniec spotkania. Choć trwało dwie godziny, to nie byłoby przesadą stwierdzić, że poczucie czasoprzestrzeni zostało tam zachwiane. Przysiąc bym mogła, że czas ten upłynął szybko, niczym mgnienie oka.
Kończąc monolog, mogę stwierdzic jedno: to ma sens.
Relacja Gabrieli Mazurek i Macieja Słowika z II b. Czytaj więcej...
W chwili, gdy dowiedziałam się o projekcie "Słowo w słowo. Poerty is my leanguage", środa 15.11 stała się obiektem mojej nieposkromionej ciekawości. Pełna byłam poniekąd sprzecznych ze sobą emocji, raz niepokój uderzał niczym pioruny gromowładnego Zeusa, a innym razem odurzająca euforia otulała mnie niczym aksamitna suknia oplatająca ciało Afrodyty i pchnęła w kierunku, usytuowanego nad brzegiem lśniącej w blasku księżyca Wisły, Domu Kultury. Zajmuję miejsce. Prowadzący Daniel Malchar, aktor z Teatru Słowackiego, entuzjastycznie, z właściwą aktorom charyzmą, zaczyna spotkanie autoprezentacją. Po zapoznaniu się, zaczęliśmy żarliwą dyskusję, podczas której blask humanistycznej wiedzy oślepił me oczy, lecz rozświetlił każdy zakątek duszy i prowadził, niczym echolokacja owładnięte wieczną ciemnością nietoperze.
Jak wielkie było moje zdziwienie, gdy zakomunikowano koniec spotkania. Choć trwało dwie godziny, to nie byłoby przesadą stwierdzić, że poczucie czasoprzestrzeni zostało tam zachwiane. Przysiąc bym mogła, że czas ten upłynął szybko, niczym mgnienie oka.
Kończąc monolog, mogę stwierdzic jedno: to ma sens.
